گاهی تنهایی
هیچ چیزی اثر نمیکند
مگر تنهایی، مگر سکوت
و شاید مرگ
برای من از زندگی نگو
من سالهاست که زندگی میکنم تنهایی را
برای من از سکوت بگو
سکوتی بی انتها
برای من از آزادی بگو
آزادی ابدی
آری، میخواهم آزادی را زندگی کنم
می خواهم از سکوت به خود بگویم
و تو آن سکوت بی انتهایی
و دیگر هیچ وقت سخن نخواهی گفت
و تو خود منی
و من خاموشم
خواستیم سامان بگیرم
غافل از اینکه بی سامانیم
خواستیم سری در بیاریم
غافل از اینکه سرّی است
خواستیم بخواهیم
خواستیم
اما نشد
نا به سامان شدیم
بی زار رم از خودم
روزهای لعنتی
ثانیه های افسون شده
نکن طلوع
بگذار بماند سیاهی این شب
نیا، تا سنگین بماند این هوا
بگذار این شب، آخرین باشد
آخرین اشک...
در این دایره ی لعنتی
در قفس زندگی
محصور شده ایم
در زمان سخت و سرد
در کره ی مسخ شده
محصور شده ایم
در رویای رسیدن
در سراب زندگی
محصور شده ایم
در خلوت خود
در حسرت زندگی
محصور شده ایم
در سوال آغاز
در جواب پایان
محصور شده ایم
نکن طلوع
بگذار بماند سیاهی این شب
نیا، تا سیاه بماند این هوا
انگار هماهنگ ترین رنگ دنیاست
تکرار کن این سیاهی را
اشکهایم اگر یاری کند
کافیست
یکبار برای همیشه
مرداد بود
و من
ثانیه های گرم
جایی که مال من نبود
جایی که صدای زوزه ی تاریکی بلند بود
در حنجره ی تاریخ اش
و اشعه ی کور کننده تباهی
سالهای پر از سکوت
خواب طولانی
و تنهایی
اکنون اما اینجا
در امتداد مبهم
در اقیانوس خاموشی
در فریاد هیچ
در فریاد بغض هنجره ی خود
در اقیانوس هیچ
در یاد تو
و اینجا دوباره مرداد
کاری که بنزین آشغالِ بی شعور با ریه هایِ مظلوم و بی دفاع مردم میکنه رو تو با قلب من کردی... 
عشق صرفاً یک سوء تفاهم ذهنی بود در مورد ابدیت چشمانت...
در مورد بودنت...
عشق یک خواب بود در حضور تو!
عشق فقط عشق بود و بس...
فرقی نمیکنه وقتی سوز زمستون از راه میرسه
وقتی از بارون پاییز خبری نیست
فرقی نمیکنه اگر نباشم
فرقی نمیکنه اگر نباشی
وقتی تنهایی تنها انتخابمه
وقتی هیچ راهی غیر از این نیست...
فرقی نمیکنه وقتی عشق تنها یک رویا بود
سرش پایین بود، در هجوم تنهایی، گاهی صدای برگی که از درخت می افتاد شنیده میشد، در امتداد پاییز افکار آزاردهنده اش مرور میشد، خاطرات غم، خاطراتی که بر روی روحش حک شده بودند... با هر صدای برگی به خود می آمد و یاد تنهاییش می افتاد. یاد الان... کوله بارش سبک بود... خاطراتی داشت به وسعت غم اش و به سبکی آنچه خوب بود... اما سنگین بود نگاه سهمگینش در یادش... با صدای دیگری به این فکر افتاد که راه بیفتد... آری راه رفتنی را باید رفت... با کمر خم شده بلند شد و راه افتاد. در مسیر پاییز... در مسیر زوال آرزوهایش... آری تنها به راهش ادامه داد...
همه ما تنهاییم!
مگر می شود کسی در خواب تنها نباشد؟!
اما تنهایی من مثل هیچکس نیست...
شاید مثل خودم باشه
شاید مثل چشمانم...
خیلی به سرنوشت ی همه ما که محکوم به آن هستیم فکر میکنم...
سرنوشتی که از سر نوشتش هم همونه!
تنهایی...
سلام دوستان
امیدوارم حالتون عالی باشه
در
عصر بدی هستیم، در زمانی که زمانه اش بدحال است... و همه می روند و هیچکس
نمی ایستد و هیچکس نمیبیند و نمی گوید حدیث دل... اما شاید تو بیایی و
بمانی و بگویی از خود... از من... از نیستیِ هستی... از هستیِ نیستی...
مدتیست بنده اوضاع و احوالی را احساس و رویت می کنم. شاید مثال پستی که قبلاً گذاشته بودم، عده ای از دوستان باور نکنند و جوابی در دفاع از ناروایی آن بنویسند، بهر حال همه نظرات و احساس های شما دوستان برای من بسیار قابل احترامه... حال چند بیتی در جهت پیشگویی آینده و نگرانی هایم، بیم هایم و امیدهایم می نویسم:
روزها را گران، پی در پی روان
ظلمت فراوان، همه آشکار می بینم
چون خوب و بد شود درهم
درهم، همه را گران میبینم
در زمانی نه چندان دور و ناپیدا
اتفاقی بزرگ و گران، همان می بینم
سالی که شود نُه و هشت
هفت و هشت، هر دو را نگران می بینم
چون باطن عده ای شود نمایان
نترس عبرت گیر، عده ای نالان می بینم
با این و آن، این و آن درگیر و هم گیر
همه آن و این، هر چه هست زنجیر میبینم
آری ای دوست، اوضاع درهم و برهم و تار
تا دوردست ها هر چه هست پریشان میبینم
آری ای شمس دل، بگشای دست و بیا
شاید من و تو هر دو یک شویم، جلوه گر میبینم
در عصر بدی هستیم. زمانه ای که عشق را به دار آویخته ایم و محبت را زوال بخشیده ایم. در زمانه ی افسون شده ای هستیم. همه تسخیر شده اند! روح همه ما تجلی گاه بدی ها شده و کسی به کسی فکر نمی کند مگر به شکل یک ابزار! تاسف واژه ی بی کفایت برای وضعیت آدم های کره ی زمین. شاید ما در پهنه ی گیتی تنها نباشیم ولی احتمال زیاد در ظلم به خود و به یکدیگر به احتمال زیاد از همه موجودات احتمالی و شاید ذیشعور متبحرتر هستیم. تعاریف کلمات جابجا شده! خوبی، بدی، عشق، نفرت و... چرا روزگارمان این شد! تا جایی که یادمونه قرار نبود اینطور بشه... چه رویاهایی داشتیم تو بچگی! تمام آرزوهامون رنگ باخت، همشون تمام شدن، اونم به شکل دردناکی... و روز به روز امید بهبودی کمتر می شود و این ما هستیم که به پایان نزدیک می شویم. و این ما هستیم که خواهیم باخت. آری زمان زیادی نمانده...
*****
درد دل را به که توان گفت
وقتی سنگ صبوری نیست
در چشمان چه کسی می توان خیره شد
و از عشق گفت
وقتی عشق سالهاست از این دیار کوچ کرده
وقتی چشمان همه تاریک شده
با که توان اشک ریخت
وقتی شانه ای نیست
وقتی سردی همه جا رخنه کرده
وقتی دلها منجمد شده
وقتی تا چشم کار میکند همه جا نابودیست
*****
یا همه باهم خواهیم برد یا همه باهم خواهیم باخت!
نزدیک است...
و تو نیستی
چشمهایت در خاطرم
و اکنون مرگ میخواند مرا
در این پائیز لعنتی
در این سکوت بی انتهای هیچ!
هر یک از ما ذره ای است آکنده از آگاهی،
نوری ضعیف و شکننده،
تابشی کوتاه از وجودی محکوم به مرگ که از هیچ مطلق می آید،
همچون ستاره ای که در شب می درخشد،
نقطه ای ناچیز در گستره ی اقیانوس ساکت و آرامِ هیچ...
کاش برگردم به عصر جمعه
همون عصری که جمعه های کودکی بود
همون جمعه های دلگیر
همون عصرهای عجیب
کاش برگردم
نبینم این روزگار خیالی رو
روزگار وحشی
آدم های سرد
کاش برگردم و بمونم تو سادگی
توی سادگی دلم
در عصر رویایی جمعه
کاش من باشم و دل کودکیم
کاش برگردم اون موقع
اون موقع که گریه میکردم واسه یک هیچ
فصل سکوت
فصل رهایی
فصل آواز
آواز تنهایی
فصل دل
آواز عشق
نوبت عاشقی
در میان هجوم دیگران
فصل نو
فصل من
فصل پائیز!
نوبت دل...
می رسد اکنون
و من همچنان در وسعت هجران نگاهت... هستم!
عشق خداست
خدا عشقست
عشق نیستیست
عشق هستیست
شاید عشق خداست
عشق شاید ازدحام خداست!
خدا یعنی عشق
و ازحام عشق چه زیباست...
و من سالهاست در ازدحام خدا، ناباوری را معنی میکنم...
رویای محال داشتن
اینجا در حضور نابودی
در حضور سراب عشق
میان مردمان پوچ پرست
مردم آهن پرست
اینجا در نابودی
نابودی انسانیت
نمی توان رویا داشت
اینجا محکومم
محکوم به تباهی
محکوم به نیستی
رویای مرگ را خواهم خواند
رویای رفتن
این بهترین است
بهترین رویا
نه این وَرَم
نه آن وَرَم
نه این جهان
نه آن جهان
نمیدانم از کدامین زمان
نمیدانم زِچه اینجایم
نه این زمان
نه آن زمان
چون میشنوم صدای ثانیه ها
اندوهم فراوان
نه این مکان
نه آن مکان
آمده ام زِلامکان
صدای مرده گان در گوشم
خاطره ی زندگان در ذهنم
میبینم آن جهان
نه این هدف
نه آن هدف
نمیدانم بودنم را
نمیدانم هستی را
زِ این مکان
لعنت بر این زمان...
کاش چون هیچ بودم
از ازل هیچ بودم
سبک بال و رها
کاش نبودم در این هستی
کاش لمس نمیکردم زندگی را
کاش می رفتم تا آسمان
کاش هیچ بودم
کاش می رسیدم به خود
کاش می رفتم تا بی انتها
کاش بودی و من بودم
کاش بی تو هیچ بودم
کاش پَر میگشودم تا وجود
کاش رها میشدم تا تو
کاش نبودم
کاش هیچ بودم
چون هیچ، نبودم در این جمود
کاش میمردم در خود
چون هیچ...
پرتکرارترین رویای هستی
دیرزمانیست که میبینم
و میبینم که رویاست
رویای تکراری
هرروز تکرار رویای اَبَدی
و عادت نرسیدن
تکرار بی انتهای عادت
خسته از این رویا
از این خواب
و می رسد لحظه ای که پایان رویاهاست
پایان خواب
پایان زندگی
و شروع یک رویای دیگر...
از سکوت بی انتها می گویم
از سکوتی که می فشارد گلویم را
از تنهایی
از اینکه کسی نمی فهمد صدایم را
از سکوت می گویم
از مردمانی که حرف های زیادی می زنند
اما صدای سکوت را نمی فهمند
و شاید هم نمی شنوند...
از سکوتی اَبَدی... از سکوتی بی انتها
از سکوت سهمگین این فریاد می گویم...
بسته ام بار سفر
کوله باری از غم
خواهم رفت
به سمت بی انتها
به سمت رهایی
شاید شَوَم بیخود
از خود...
سنگینی این بار غم چه بی انتهاست
چه غریبانه است این سکوت
چه زیباست این سفر...
سالهاست بی قراریم
از اَزَل تا اَبد
از آغاز تا پایان
بی قراریم...
از تولد تا مرگ
بی قراریم...
تمام لحظه ها بی قراریم
تمام عمر، لحظه ها را...
می شماریم!
لحظه های مانده تا...
بی قرار روزهای آینده
بی قرار مرگ...!
آری بی قراریم...
