احمد شاملو

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی

من درد مشترکم مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان

و من با تو سخن میگویم

نامت را به من بگو - دستت را به من بده

حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده

من ریشه های تو را دریافته ام

با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام

و دستهایت با دستان من آشناست

در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را

زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند

دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست

ای دیریافته با تو سخن میگویم

بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا

بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار

بسان درخت که با جنگل سخن میگوید

زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام

زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

باباطاهر(دوبیتی)

زِدست دیده و دل هر دو فریاد

که هر چه دیده بیند دل کُند یاد

بسازوم(بسازم) خنجری نیشش زفولاد(زپولاد)

زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

سکوت بی انتها

از سکوت بی انتها می گویم

از سکوتی که می فشارد گلویم را

از تنهایی

از اینکه کسی نمی فهمد صدایم را

از سکوت می گویم

از مردمانی که حرف های زیادی می زنند

اما صدای سکوت را نمی فهمند

و شاید هم نمی شنوند...

از سکوتی اَبَدی... از سکوتی بی انتها

از سکوت سهمگین این فریاد می گویم...