ضرر چند جانبه مردم

موضوع کمپانی کوروش و کلاهبرداری از مردم این روزها داغ است. اما باید یادمان نرود که اولا از این موارد زیاد وجود داشته و خواهد داشت. دوماً اینکه باید بدانیم ریشه این مسائل کجاست. وقتی علاوه بر قیمت بالای دلار انواع مسائلی مانند تعرفه بالای گمرگ و سود زیاد وارد کننده ها هم به قیمت اصلی کالا اضافه می شود باعث افزایش شدید قیمت تمام شده خواهد شد. در مورد آیفون اما یک موضوع مهم دیگر هم وجود دارد که در دو سال اخیر گوشی های سری 14 و 15 اپل مجوز رجیستر ندارند! اینکار با بهانه ی واهی کمبود دلار و این حرفها اجرا شده است. در حالی که الان سری های سامسونگ اس 24 هم با همان قیمت آیفون وارد و رجیستر می شوند. این مسائل باهمدیگر باعث بوجود آمدن میدانی برای مفسدین می شود که در غفلت خواب مسئولین نامحترم اقدام به خالی کردن جیب مردم بکنند. یکی از سئوالات مهم در این موضوع این است که زمانی که این فروشگاه داشته این اقدام غیر منطقی را مثل خیلی جاهای دیگر مثل پدیده انجام می داد چرا مسئولین موظف رسیدگی نکردند و حداقل به مردم هشدار ندادند؟! نکنه اونها هم آیفون مفت گرفته بودند؟؟؟

آنتی چپولیسم!

در پست قبلی از چپولها حرف زدیم. اما این به آن معنا نیست که غیر چپولها همشون خوبن! اصلاً ذات سیاست بر مبنای نجاست بنا شده است. از آمریکا لاشخور تا روسیه ی حرومزاده همشون نجاستخوارن. در سیستم چپ و راست و در اشل کلی و در سطح جهانی اصولاً لزومی ندارد کشوری بخواهد به کسی باج بدهد. وقتی کشوری به کشور دیگر باج داد بدانید یک ککه خوری در میان است. این موضوع در بین افراد هم صادق است. پس یادتون باشه باج دادن و باج گرفتن ککه خوریه! اما همیشه گفتن بین بد و بدتر باید بد را انتخاب کرد! حال باید دانست بلوک خفاش بدتره یا بلوک لاشخور؟ باید دید افراد مادر به فضا بدترن یا افراد مادر به زمین؟

چپولیسم!

چپولیسم الان دیگر یک واژه نیست بلکه یه فرهنگ است. چپولیسم یک فرهنگ تخمی است در سطح جهانی! روحیه ی چپول ها در جهان تقریباً مشابه هم است. چپول رنگ عوض میکند و چپول ممکن است در زمانهای مختلف حرفهای مختلف بزند. چپول را می شود راحت گول زد. چپول هم می تواند مردم را گول بزند. چپول هم خود را از بین می برد هم بقیه را، پس سعی کنیم چپول نباشیم. چپول ها همیشه بوده اند و خواهند بود!

چرا هیچ اراده ای برای بهبود اوضاع کشور نیست؟!

هر کسی جوابی دارد. هر کسی نظری دارد. اما انگار برای کسی مهم نیست که پدری شرمنده زن و بچه شود! کاش قبل از دیر شدن فکر بکنند. مسئولینی که متاسفانه به همه چیز فکر می‌کنند به غیر از معیشت و وضعیت اقتصادی!

عدم مدیریت تخصصی و عدم توجه به تخصص در مدیریت

در تمامی معضلات اقتصادی، اجتماعی و حتی فرهنگی پای عدم کفایت مدیران به چشم می خورد. عدم کفایتی که ناشی از نبود تخصص مدیریتی و عدم استفاده از مدیران با تجربه و دارای علم مدیریت است. نتایج این نوع بی کفایتی ها در مواردی مانند مشکلات اقتصادی اخیر خود را نشان می دهد. سالهاست که عرصه ی معیشتی مردم جولانگاه آزمایش و خطای مسئولان مختلف شده است. طرح هایی که بدون تحلیل و تفکر اجرا می شود و نه تنها فایده ای ندارد بلکه باعث معضلاتی می شود که تبعات آن تا سالها باقی خواهد ماند. سالهاست که با روشهای مختلف مثلاً با قاچاق مبارزه می شود، اما نه تنها فایده ای نداشته بلکه در مواقعی باعث ضربات سنگینی بر پیکره اقتصاد کشور شده و معیشت مردم را هدف قرار داده است. حال سئوالی که همه از مسئولین کشور دارند این است که  آیا موقع آن نرسیده که به جای این همه آزمایش و خطا، فکری اساسی برای اصلاح اقتصاد کشور شود؟

رابطه اقتصاد بیمار و مردم بیمار

فراز و فرودهایی که اقتصاد ایران در این روزها به خود می بیند شاید در تاریخ کشور بی سابقه باشد. این تنش ها حتی در سطح دنیا هم کم سابقه است. مردمی که دست به هر کاری می زنند تا از این دریای طوفانی جان سالم به در ببرند. عده ای سود کلان کرده و عده ای با خاک یکسان می شوند. آیا سکه و دلار می تواند منبع درآمدی باشد؟ چرا بازار بورس به یک باره جولانگاه عده ای ناآگاه شد. کسانی که الفبای بورس را نمی دانند هجوم بردند برای خرید سهام. نقش دولت چیست؟ آیا دولت خودخواسته مسبب این چالش ها شد؟! چرا دولت به جای تاثیر مثبت بر اقتصاد خودزنی می کند؟ آیا این آخرین تکاپوهای دولت است؟ آیا دولت از بهبود اوضاع اقتصادی کشور ناامید شده است؟ چرا دولتها در سال پایانی و مخصوصاً ماه های پایانی میل و رغبتی برای کار ندارند. بارها در منابع مختلف مباحث اقتصادی و جامعه شناختی اقتصاد و نیز روانشناختی دولتها و نیز ملت مطرح شده و نظرات زیادی داده شده است. چرا ما مردمی هستیم که حافظه ی تاریخی ضعیفی داریم؟! این سئوالها و سئوالهای بسیاری در ذهن تعدادی از افراد وجود دارد. من در این پست قصد باز کردن و شکافتن مباحث را ندارم. همچنین قصد ندارم جواب این سئوالات را بدهم. چرا که بحث در مورد این مباحث تخصص های مختلفی از علوم را نیاز دارد. فقط خواستم بگم که چرا اینگونه است. چرا ما به فکر نیستیم. چرا درس نمیگیریم از شکستهایمان. چرا هر کاری را در زمان و مکان خودش انجام نمی دهیم. در کلاس درس به فکر معشوقیم و در کنار معشوق به فکر کلاس درس. در محل کار به فکر خانواده و در خانه به فکر محل کار... آیا روان ما مشکل دارد یا آموزه هایمان؟ مردم مقصرند یا مسئولین؟

ژاله اصفهانی

 

بشکفد لاله ی رنگین مراد

غنچه ی سرخ فروبسته ی دل باز شود  

من نگویم که بهاری که گذشت آید باز

روزگاری که به سر آمده آغاز شود

روزگار دگری هست و بهاران دگر

شاد بودن هنر است,شادکردن هنری والاتر   

لیک هرگز نپسندیم به خویش 

که چویک شکلک بی جان شب وروز 

بی خبر از همه , خندان باشیم

بی غمی درد بزرگی ست که دور ازما باد

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست 

هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

صحنه دیرنده به جاست 

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

 

*************

 

 مرا بسوزانید
    
    و خاکسترم را
    
    بر آب های رهای دریا بر افشانید
    
    نه در برکه
    
    نه در رود
    
    که خسته شدم از کرانه های سنگواره
    
    و از مرزهای مسدود