یک کسی که نمیدونم کی هست(البته حدس میتونم بزنم) کامنت داده که مطلبی بزار که ارزش داشته باشه و خودت هم باور داشته باشی به حرفت و از این حرفها...
من در آستانه 43 سالگی اینو میدونم که خودم باید باشم. مهم نیست که من رو کسی قبول داشته باشه یا نه...
البته این خیلی خوبه که انسان طرفدار زیاد داشته باشه و من هم سالهای زیادی رو صرف همین موضوع کرده ام(مثل همه ی آدم ها)
اما دیگر بس است. زندگی آنقدر فرصت نمی دهد به انسان که درگیر فیلم بازی کردن باشد.
دیگر حال و حوصله ای نیست و خسته ام از همه چی...
فقط یک چیزی رو میدونم اونم اینه که ما در یک دنیای بدی گرفتاریم و زندانی شدیم. دنیای فانی که پس از آن هم هیچ چیزی را هیچ کسی ندیده است و نمی تواند ثابت کند که چه چیزی هست و نیست. بقول شوپنهاور یک دنیای نامرد که حاصل طبیعی یک رویداد به شدت سختگیرانه ای در حد شکنجه هست.
دنیا در اشل کلی یک شکنجه گاه عمومی هست که هیچ انصاف و فرمول نرمالی ندارد.
هر روز بد و بدتر می شود تا بدترین اتفاق بیوفتد.
هیچ دور نیست روزی که این ذهن پر تلاطم و پر مخاطره برای همیشه خاموش شود و چیری جز یک جسم و ماده ی بی روح چیزی از ما نماند.
و شاید هم الان در یک ماتریکس بیهوده و پوچی گرفتاریم که حاصل نمیدانم کدام هیچی است.
شاید ماتریکسی که در آن هستیم نتیجه ی افکار یک موجودی در ماتریکس بزرگتر است یا هر چیز دیگری...
چه فرقی می کند که چه هستیم پس مهم هم نیست که چه خواهیم شد.
برای من هیچ فرقی نمیکند که چه کسی چه فکری در مورد من میکند. چون در پایان همه چیز یک رنگ دارد و آن تاریکی است.
همه ی ما به اصل خویش یعنی ماده ی تاریک باز خواهیم گشت و هیگ چیزی وجود نخواهد داشت.
