مشکل کجاست؟

در کوران تاخت و تاز کرونا و در حالی که ایران یکی از سیاه ترین کشورهای دنیا از نظر ابتلا به کرونا و مورتالیتی حاصل از آن است، تغییر قدرت در پست ریاست جمهوری انجام گرفت. قدرتی که شاید به هیچ وجه در حد و اندازه های لازم نیست. بهرحال این کار انجام شد. کاری که در جلوی چشمان نا امید بسیاری انجام گرفت و تا الان که هیچ تغییری به وجود نیاورده. بهرحال صبر ایرانی ها زیاد است و فعلاً صبر میکنیم. ببینید نه موفقیت یک شبه اتفاق می افتد و نه شکست. تمام این موارد و افعال حاصل کنشهای مختلف در طی زمان است. با ماشا... و ایشاا... هم چیزی نمیشه. از این دست نمونه ها در حیطه های مختلف و در کشورهای مختلف زیاد است. اینکه آینده مردم یک کشور را به موارد اینچنینی و یک مشت خرافات گره بزنیم یک جنایت است. برای بهبود اقتصاد یک کشور مانند سایر مقوله ها بایستی از متخصصین بی ادعا و وطن پرست استفاده کرد. باید طرحی نو درانداخت و این طرح نو با ابزار کهنه و با افکار کهنه امکانپذیر نیست. برای طرح نو باید افکار نو و ابزار نو داشت. باید سلیقه های کج یا خودشان را بهبود ببخشند یا از بین بروند. از بین رفتن یک امر بیولوژیکی و لازمه و گاهی بایستی طبیعت در مورد برخی افراد بصورت سریع و خشن رفتار کند. کاری که متاسفانه طبیعت انجام نخواهد داد و این ناقض مسئله ی جبر می تواند باشد. آری این اختیار انسان است که آینده ی او را می سازد. و حال شاید کمی بخت! مردمان کشوری که سالها در توهم و خود بزرگ بینی بزرگ شوند و زندگی کنند، عاقبت به پوچی و زوال خواهند رسید. گاهی حتی بزرگترین جامعه شناسان هم در برخی فرمولهای روابط اجتماعات پیچیده ای مانند ایران در حیرت می مانند. شاید ما در دوران گذر هستیم. دورانی که برای پیشرفت و دگرگونی اساسی هر جامعه ای نیاز است. و اگر اینگونه باشد ما به واقع نسل سوخته و بدبختی خواهیم بود و شاید هم نسل خوش شانس که این نوع استحاله ای فرهنگی اجتماعی و حتی سیاسی را باعث شده و تجربه می کند. هرچه هست مشخص و عیان است با این خیمه شب بازی ها و سیاه بازی ها کار به جایی نخواهیم برد و بایستی برای آسایش و رفاه آیندگان نیز که شده به خود بیاییم که زمان در حال گذر است و خیلی دیر شده است.