غباری در حیات

در تصاویری که از کهکشان راه شیری دیده ایم زمین بسختی قابل مشاهده است. با دیدن آن تصاویر یک سوال و افکاری در ذهنم شکل گرفت که با شما در میان می گذارم، البته این ها صرفا حاصل تخیلات من است و هیچ مبنای علمی ممکن است نداشته باشد. سوال اینست که آیا واقعا امکان دارد همانند یک غبار باشیم؟ و بنظر خودم جواب به احتمال فراوان مثبت است و ما و هر آنچه بر روی زمین است از شهرها، کشورها، کوهها، جنگل ها و دریاها و... واقعا بر روی یک غبار هستیم. بنابراین احتمالا به همین دلیل است که دیده نمی شویم. انیشتن بسیار بدرستی نظریه نسبیت را مطرح نمود، زیرا بزرگی و کوچکی هم امری کاملا نسبی است. از نقطه نظر و دید منِ انسان، کره زمین بسیار بسیار بزرگ است همانطور که مثلا یک مبل برای یک مورچه بسیار بسیار بزرگ است. بنابراین هیچ دلیلی ندارد که ما در کیهان دقیقا بسان همان مورچه نباشیم که البته این خیلی خوشبینانه است اگر حتی خودمان را اندازه یک مورچه در نظر بگیریم که اینطور نیست در برابر کیهان ما بسیار بسیار کوچکتر از یک مورچه هستیم.حال فرض را بر این بگیریم که موجودات دیگری در کیهان هستند، در همین نزدیکی ما، اما آنقدر آنها بزرگند که ما نمی توانیم آنها را ببینم و ما آنقدر کوچکیم که آنها نمی توانند ما را ببینند. از اینرو هیچ بعید نیست که ما نسبت به موجوداتی دیگر بسیار بسیار بزرگ باشیم بطوریکه نه ما بتوانیم آنها را ببینیم و نه آنها ما را، همانطور که در بدن ما میلیاردها نورون و سلول و... وجود دارند، آنها احتمالا از وجود ما خبر ندارند در حالیکه در بدن ما هستند، اما ما از آنها مطلع هستیم اما آنقدر کوچک هستند که نمی توانیم به آنها دسترسی داشته باشیم. برخی از نظریه پردازان احتمال داده اند شاید ما هم بخشی از وجود یک موجود بزرگ باشیم و از آن مطلع نباشیم و آن موجود از وجود ما مطلع باشد اما نتواند به ما دسترسی داشته باشد. همانطور که در پهنه کیهان یک غبار هستیم، چه بسا در یک غبار معلق و شناور در داخل اتاقی که نشسته اید، حیات وجود داشته باشد، زندگی ها در جریان باشد، اما ما نمی توانیم آنها را بدلیل کوچکی ببینیم. همه چیز نسبی است اینرا بیاد داشته باشید...