لامکان!

نه این وَرَم

نه آن وَرَم

نه این جهان

نه آن جهان

نمیدانم از کدامین زمان

نمیدانم زِچه اینجایم

نه این زمان

نه آن زمان

چون میشنوم صدای ثانیه ها

اندوهم فراوان

نه این مکان

نه آن مکان

آمده ام زِلامکان

صدای مرده گان در گوشم

خاطره ی زندگان در ذهنم

میبینم آن جهان

نه این هدف

نه آن هدف

نمیدانم بودنم را

نمیدانم هستی را

زِ این مکان

لعنت بر این زمان...

چون هیچ...

کاش چون هیچ بودم

از ازل هیچ بودم

سبک بال و رها

کاش نبودم در این هستی

کاش لمس نمیکردم زندگی را

کاش می رفتم تا آسمان

کاش هیچ بودم

کاش می رسیدم به خود

کاش می رفتم تا بی انتها

کاش بودی و من بودم

کاش بی تو هیچ بودم

کاش پَر میگشودم تا وجود

کاش رها میشدم تا تو

کاش نبودم

کاش هیچ بودم

چون هیچ، نبودم در این جمود

کاش میمردم در خود

چون هیچ...