غزلیات دیوان شمس - مولانا

اندک اندک جمع مستان می‌رسند

اندک اندک می پرستان می‌رسند

 

دلنوازان نازنازان در ره اند

گلعذاران از گلستان می‌رسند

 

اندک اندک زین جهان هست و نیست

نیستان رفتند و هستان می‌رسند

 

جمله دامن‌های پرزر همچو کان

از برای تنگدستان می‌رسند

 

لاغران خسته از مرعای عشق

فربهان و تندرستان می‌رسند

 

جان پاکان چون شعاع آفتاب

از چنان بالا به پستان می‌رسند

 

خرم آن باغی که بهر مریمان

میوه‌های نو زمستان می‌رسند

 

اصلشان لطفست و هم واگشت لطف

هم ز بستان سوی بستان می‌رسند