ژاله اصفهانی

 

بشکفد لاله ی رنگین مراد

غنچه ی سرخ فروبسته ی دل باز شود  

من نگویم که بهاری که گذشت آید باز

روزگاری که به سر آمده آغاز شود

روزگار دگری هست و بهاران دگر

شاد بودن هنر است,شادکردن هنری والاتر   

لیک هرگز نپسندیم به خویش 

که چویک شکلک بی جان شب وروز 

بی خبر از همه , خندان باشیم

بی غمی درد بزرگی ست که دور ازما باد

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست 

هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

صحنه دیرنده به جاست 

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

 

*************

 

 مرا بسوزانید
    
    و خاکسترم را
    
    بر آب های رهای دریا بر افشانید
    
    نه در برکه
    
    نه در رود
    
    که خسته شدم از کرانه های سنگواره
    
    و از مرزهای مسدود